Η καταπίεση των συμπτωμάτων μπορεί να έχει θέση νόμου στη θεραπευτική ?
Περίληψη εργασίας που παρουσιάστηκε στο 16ο Πανελλήνιο Συνέδριο Ομοιοπαθητικής Ιατρικής 11-13 Μαΐου 2012 στη Σύρο
Καταπίεση στη θεραπευτική μπορούμε να θεωρήσουμε τον περιορισμός που εμποδίζει την ελεύθερη και αυθόρμητη έκφραση των συμπτωμάτων χωρίς να στηρίζεται στην αρχή της ολότητας ,μηδενίζοντας τουλάχιστον ένα σύμπτωμα. Επισυμβαίνει πάντα μετά από ‘’ θεραπευτικές’’ παρεμβάσεις που οδηγούν σε ασυμπτωματικότητα τον ασθενή έστω και ενός συμπτώματος του . Δεν λαμβάνει υπόψη της το νόμο των ομοίων . Στην επιστήμη ο καθορισμός προτύπων έχει θέση θεμελιακής αρχής. Αυτό που μετράει σε ένα πρότυπο, δεν είναι μόνο η συμφωνία του με την εμπειρία, αλλά η οντολογική του αξία όπως και οι αποτυπώσεις των μηχανισμών που υπολανθάνουν να αναδεικνύονται πάνω στην υπό μελέτη διαδικασία. Μόνο η οικονομία της περιγραφής όμως είναι το αληθινό κριτήριο του φορμαλισμού. Έτσι συνειδητοποιήθηκε ότι το καθολικό πρότυπο για τη μελέτη της φύσης και της μοντελοποίησης της είναι οι διαφορικές εξισώσεις, καθώς και η συμπεριφορά των λύσεων τους στο χώρο . ( René Thom ,1980) . Αν οι εξισώσεις προδιαγράφουν την εξέλιξη ενός συστήματος με τρόπο μοναδικό, τότε η συμπεριφορά του συστήματος είναι προκαθορισμένη με τρόπο μοναδικό και για πάντα.
Έτσι αν θεωρήσουμε τον ανθρώπινο οργανισμό ως ευκλείδειο χώρο 3R ,ένα συνεκτικό ανοικτό υποσύνολό του είναι ο πολφός ενός δοντιού του. Η δομή του αποτελεί μια ενιαία βιολογική οντότητα και μπορεί να θεωρηθεί βιολογικό πρότυπο μελέτης συμπεριφοράς ζωντανού ιστού σε υπερβαλβιδικό ερέθισμα, δηλαδή να αποτελέσει ένα πρότυπο δυναμικής μελέτης και συμπεριφοράς της ασθένειας τοπικά και γενικά. Τα δυναμικά χαρακτηριστικά της φλεγμονής του πολφού είναι ότι αυτή παρουσιάζει μεταβατικότητα , τα περιοδικά της σημεία είναι πυκνά στο χώρο ενοφθαλμισμού πριν διασπαρούν και εμφανίζει εξάρτηση από αρχικές συνθήκες. Μηχανικό στάδιο: Υπερβαλβιδικό ερέθισμα à Σύσπαση à Αλλαγή ροής αίματος (υγρά ασυμπίεστα) à Ταχεία χάλαση τριχοειδών à Υπερπλήρωση με αίμα και αγγειοδιαστολή. (σπάσιμο της συμμετρίας, αλλαγές στη γεωμετρία του πεδίου) Βιοχημικό στάδιο: Ισταμίνη à σύσπαση φλεβών κλπ. ,Σεροτονίνη à σύσπαση κλπ., Βραδυκινίνη à ρυθμίζει την απελευθέρωση της προσταγλαδίνης, αγγειοδιαστολή κλπ., Προσταγλαδίνες à τοπική αγγειοσύσπαση κλπ. Ο πόνος σαν συνεχές αίσθημα στη πολφίτιδα εμφανίζεται σε επίπεδο οργανισμού ως κύριο κλινικό σύμπτωμα στο στάδιο των προσταγλαδινών. Τότε μπορούν να δράσουν τα ΜΣΑΦ. Σε επίπεδο πολφικού ιστού υπάρχει ασυνέχεια λειτουργικών ιδιοτήτων της μορφής υπεραιμίας με εξαγγείωση ορού (ορώδες στάδιο), και σπάσιμο της χωρικής συμμετρίας του ιστού. Επομένως όταν τα ΜΣΑΦ δρουν o βιολογικός ρόλος των προσταγλαδινών αναστέλλεται. Στον ασθενή ελαττώνεται ή αλλάζει χαρακτηριστικά ή ανακόπτεται ο πόνος σταδιακά. Η δράση όμως των προηγουμένων διαμέσων καταστάσεων παραμένει αναλλοίωτη. Έτσι διευκολύνεται η μετακίνηση των λευκοκυττάρων (πολυμορφοπύρηνα). Αυτά προσελκύονται στην περιοχή από χημείο-τακτικούς παράγοντες που περιέχουν πρωτεάσες (καθεψίνες). Ελευθερωμένες σχηματίζουν κινίνες γνωστές ως λευκοκίνες (μεγαλύτερα πεπτίδια της βραδυκινίνης). Εκ νέου τότε προκαλείται φλεγμονώδη αντίδραση με οίδημα, πόνο και μετά από φαγοκυττάρωση και πύον. (Δεύτερο επιβραδυνόμενο σύστημα παραγωγής κινίνης, πυώδης πολφίτιδα).
Προσεγγίζοντας Μαθηματικά την όλη διαδικασία και επιλύοντας το σύστημα διαφορικών εξισώσεων που αποτυπώνουν την όλη διαδικασία παίρνουμε δυο λύσεις :
1η ( γ /δ,a/b)=σταθερό, 2η (0,0)=ασταθές
(Καλλιαντάς Δ , Κυριαζής Γ , 2004 )
Κάθε φορά που μία λύση ενός δυναμικού συστήματος γίνεται ασταθής
στην πράξη δεν παραμένει ασταθής ,ακόμα κι αν ικανοποιεί τις εξισώσεις. Το σύστημα θα πάψει να μεταβάλλεται και θα κάνει κάτι άλλο. Η θεωρία των διακλαδώσεων δίνει απαντήσεις σε αυτό.
Συμπέρασμα
Φαρμακευτικές ουσίες που δρουν χωρίς να λαμβάνουν υπόψη τους τον νόμο των ομοίων και οδηγούν σε ασυμπτωματικότητα τον οργανισμό λειτουργούν καταστροφικά ( μαθηματικός όρος) για αυτόν.
