Καταλαβαίνουμε τον κόσμο ,ενεργούμε πάνω στο κόσμο ,τέτοιοι είναι αναμφίβολα οι στόχοι της επιστήμης. Θα μπορούσαμε να σκεφτούμε  ότι οι δυο αυτοί στόχοι συνδέονται άρρηκτα ,γιατί προκειμένου να ενεργήσει κάποιος ,δεν πρέπει πρώτα να έχει μια καλή αντίληψη της κατάστασης και αντίστροφα η πράξη δεν είναι απαραίτητη για να καταλήξουμε σε μια καλή κατανόηση των φαινομένων ;  Όμως το σύμπαν με την απεραντοσύνη του και το πνεύμα μας με την αδυναμία του απέχουν από το να μας παρέχουν πάντα μια τέτοια συμφωνία. Πολλά τα παραδείγματα που καταλαβαίνουμε εντελώς αλλά βρισκόμαστε εντούτοις σε πλήρη ανικανότητα και αντίστροφα για το ότι υπάρχουν καταστάσεις όπου μπορούμε να ενεργούμε αποτελεσματικά χωρίς να γνωρίζουμε τους μηχανισμούς δράσης μας. Σε αυτή τη κατηγορία για παράδειγμα ανήκει και το ομοιοπαθητικό φάρμακο. Αυτές τις αμφίσημες καταστάσεις δεν τις συναντάμε μόνο στις  επιστήμες της φύσης αλλά και στις κοινωνικό-ψυχολογικές σχέσεις. Τις συναντάμε παντού. Γιαυτό οδηγήθηκε η θεωρία των συστημάτων να δημιουργήσει τον φορμαλισμό ‘’ μαύρο κουτί’’.   
Εξετάζοντας ένα υπερσύστημα σαν σύνολο, μπορούμε να εξετάσουμε την συνολική είσοδο και έξοδο του συστήματος χωρίς να μας απασχολήσει σε ποιο συγκεκριμένο υποσύστημα αναφέρεται ένα μέρος της εισόδου.
Αυτός ο τρόπος ανάλυσης εξετάζει το σύστημα σαν ένα μαύρο κουτί ,το οποίο παράγει μία έξοδο βάσει της εισόδου του, χωρίς να μπορούμε να δούμε τί συμβαίνει στο ενδιάμεσο κομμάτι. Πολλές φορές είμαστε υποχρεωμένοι να αρκεστούμε μόνο σε αυτό. Έτσι στη περίπτωση της ομοιοπαθητικής ο φορμαλισμός ΄΄  Μαύρο κουτί ΄΄ έχει τριπλή  αξία .  Αρχικά τη διερεύνηση και ανάδυση των νοσογόνων φαρμακευτικών   ιδιοτήτων  των ουσιών από τις οποίες παρασκευάζονται τα ομοιοπαθητικά φάρμακα μέσω των πειραματανθρώπων. Κατά δεύτερο λόγο τη μεταβολή-μετατροπή των πρωταρχικών φυσικοχημικών ιδιοτήτων αυτών των ουσιών σε άλλες που δεν είναι γνωστές,  μέσω των διαδικασιών αραίωσης ,ομοιογενοποίησης, δυναμοποίησης ,κλπ. Kατά τρίτον την   ανάδειξη των βιολογικών-θεραπευτικών δυνατοτήτων των πρωταρχικών ουσιών μετά από δράση τους στους ασθενείς.
Με αυτόν τον τρόπο γενικά αναδύονται στον παρατηρητή ιδιότητες από ουσίες  που εκ των προτέρων δεν ήταν γνωστές και πιθανόν δεν θα μπορούσε να υποψιαστεί.
Με τον φορμαλισμό  ‘’ μαύρο κουτί ‘’ μπόρεσε η επιστήμη να αναδείξει νέες ιδιότητες  που προηγούμενα δεν γνώριζε. Δεν  τις απάντησε .Τις ανέδειξε.

Είναι γενικό συμπέρασμα ότι η Φύση, που μέσα σε αυτήν ανήκει και ο άνθρωπος και κατ’ επέκταση και η όποια ασθένειά του συμπεριφέρονται μη γραμμικά άρα και  χαοτικά.  Όμως πώς θα μπορούσαμε να ορίσουμε τη ζωή, την υγεία, την ασθένεια γενικά κάτω από το πρίσμα της πολυπλοκότητας, των δυναμικών συστημάτων, των αλληλοεπιδράσεων  και του χάους;

Ας προσπαθήσουμε λοιπόν.

Ζωή γενικά θα μπορούσαμε να θεωρήσουμε τις διεργασίες εκείνες που χαρακτηρίζουν τα όντα και κατά τις οποίες υπάρχει μετάβαση σταθερότητας μορφών, λειτουργιών και ενεργειακής κατάστασης, όπως είναι αυτά του μεταβολισμού, της αναπαραγωγής, της προσαρμογής στα διάφορα ερεθίσματα, της άμυνας κλπ. και γενικά ιδιοτήτων και όχι απλώς μια δεδομένη διάταξη  αλληλοσυνεργαζόμενων γονιδίων.

Έχει αποδειχθεί ότι κατά την κυτταρική διαίρεση μεταβιβάζεται όχι μόνον η δομή των γονιδίων αλλά και η ενεργειακή  τους κατάσταση.

Τους ζωντανούς ιστούς που διαθέτουν ομοιόσταση (ζωτική ικανότητα διατήρησης) και ομοιόρρυση κατά Waddington, δηλαδή βιολογική ανάπτυξη που ακολουθεί σταθερή πορεία αλλαγής , και που φυσιολογικά είναι λειτουργικά άρτιοι, θα μπορούσαμε να ονομάσουμε βιομορφογενετικά πεδία ζωής. Σαν τέτοια μπορούμε να θεωρήσουμε τον εριστικό ιστό, τον συνδετικό ιστό, τον  νευρικό ιστό, τον πολφό κλπ.

Ομοιόσταση ή μορφόσταση ορίζεται η ιδιότητα που επιτρέπει στο ζωντανό σύστημα να παραμένει σχετικά σταθερό σε μικρές μεταβολές και σε σχετικά σταθερή κατάσταση διαμέσου του χρόνου. Η ομοιόσταση γίνεται δυνατή με τη χρήση της πληροφορίας που έρχεται από το εξωτερικό περιβάλλον και που ενσωματώνεται στο σύστημα με τη μορφή τής ανάδρασης ( feedback )με αποτέλεσμα να  διατηρείται σταθερή η μορφή της. Δηλαδή η ομοιόσταση είναι μια μορφή αλλαγής κατά την οποία διατηρείται σταθερή η μορφή. Η ανάδραση εκφράζει τον ρυθμιστή τού συστήματος ο οποίος αλλάζει έτσι τις εσωτερικές του παραμέτρους.

Στάλθηκε στο περιοδικό Ομοιοπαθητική Ιατρική για δημοσίευση την 29-6-2011 σε απάντηση σχετικής επιστολής που δημοσιεύθηκε στο ίδιο περιοδικό ,τεύχος 55 και αφορά το αμάλγαμα

Αξιότιμοι κύριοι

Απαντήσεων συνέχεια ………
Θα ήθελα να ευχαριστήσω τους αγαπητούς συνάδελφους που δίνουν την ευκαιρία για μια ακόμη φορά μέσα από τις στήλες του περιοδικού να γίνουν περισσότερες διευκρινήσεις πάνω στο επίμαχο θέμα του οδοντιατρικού αμαλγάματος που ταλαιπωρεί την οδοντιατρική κοινότητα από το 1856 μέχρι σήμερα και στο πως η κλασσική ομοιοπαθητική και όχι η ισοπαθητική, προσεγγίζει το θέμα .
Φαίνεται ότι δεν έγινε ακόμα κατανοητό , αν και με σαφήνεια διατυπώθηκε , ο τρόπος πως ο ομοιοπαθητικός οδοντίατρος και όχι ο ισοπαθητικός, μπορεί να προσεγγίσει επιστημονικά το πρόβλημα ‘’οδοντιατρικό αμάλγαμα και κλασσική ομοιοπαθητική ‘’ και όχι τη δηλητηρίαση από τον υδράργυρο γενικά. Από την απάντηση που ακολούθησε όπως και από άλλο άρθρο που δημοσιεύθηκε στο έγκριτο περιοδικό ΟΜΟΙΟΠΑΘΗΤΙΚΗ ΙΑΤΡΙΚΗ (τευχ. 55, σελ. 22) διαπιστώθηκε ότι εξακολουθεί να κυριαρχεί η σύγχυση και θα προσπαθήσουμε να το απλουστεύσουμε και άλλο.

Δημοσιεύθηκε  στο περιοδικό Ομοιοπαθητική Ιατρική ,τεύχος 54, σελίδα 66 ,στήλη Επιστολές  

Αξιότιμοι κύριοι

Με αφορμή το άρθρο που αφορά  το ΄΄  ποιους κινδύνους προκαλούν τα μαύρα σφραγίσματα   ΄΄  που δημοσιεύθηκε στο  έγκριτο περιοδικό σας      ΄΄  Ομοιοπαθητική Ιατρική ΄΄ τεύχος  53 σελίδα 14   θα ήθελα να κάνω κάποιες επισημάνσεις  όσων αφορούν το επίμαχο αυτό θέμα που ταλαιπωρεί την οδοντιατρική επιστήμη από το 1856 μέχρι σήμερα.
Την πλήρη ανάπτυξη του θέματος μπορείτε  να την διαβάσετε στο www.kalliadas.com Κλασική ομοιοπαθητική και- οδοντική χειρουργική - Αμάλγαμα -  Οδοντιατρικό Αμάλγαμα .  Που  είναι  ο μύθος και που η αλήθεια ;
Επειδή στο άρθρο έγιναν αναφορές και σε κλασικά ομοιοπαθητικά φάρμακα θα ήθελα να  διευκρινίσω προς ενημέρωση του αναγνωστικού σας κοινού τα εξής . 
Η κλασσική ομοιοπαθητική ,αυτή δηλαδή που ίδρυσε ο Ιπποκράτης, θεμελίωσε ο Χάννεμαν ,  ανάδειξε ο Γ. Βυθούλκας είναι επιστήμη πολυπλοκότητας πολύ καλά θεμελιωμένη , με νόμους , αρχές ,  και κυρίως επιστημονική μεθοδολογία.
Το Οδοντιατρικό αμάλγαμα, είναι  κράμα του καθαρού υδραργύρου με άργυρο, κασσίτερο , χαλκό, ψευδάργυρο ή και με άλλα μέταλλα.