Οδοντιατρικό Αμάλγαμα. Που είναι ο μύθος και που η αλήθεια;
Μέρος 1ον
Το Οδοντιατρικό αμάλγαμα , ένα από τα πλέον αμφιλεγόμενα οδοντιατρικά υλικά, έχει συζητηθεί περισσότερο από κάθε άλλο οδοντιατρικό υλικό.
Ιστορικά η πρώτη οδοντική έμφραξη από αμάλγαμα έγινε στο Παρίσι από τον Traveau το 1826 που είχε την επωνυμία ΄΄ φύραμα αργύρου ΄΄. Ο μεταξύ των οδοντιάτρων ΄΄ πόλεμος του αμαλγάματος ΄΄ ξεκινά το 1856 όταν οι Γάλλοι αδελφοί Crawcours το 1833 εισήγαγαν το υλικό αυτό στην Αμερική και το διαφήμιζαν στον τότε οδοντιατρικό κόσμο ως το … ΄΄ υποκατάστατο του χρυσού ΄΄ ( Πισιώτης 1970). Αυτό δημιούργησε τις πρώτες έντονες διαφωνίες με αποτέλεσμα να διαλυθεί η τότε Αμερικάνικη Ομοσπονδία χειρ. Οδοντιάτρων. Η έρευνα που ακολούθησε στη συνέχεια πάνω στο υλικό βοήθησε την βελτίωση του και την τελική καθιέρωσή του, γύρω στο 1900. (Μαντζαβίνος,1976) Η πιθανότητα όμως πρόκλησης δηλητηρίασης από τον υδράργυρο, η μεγάλη διαστολή του κατά την πήξη και το έντονο µαύρισµα του ήταν η αιτία να συνεχιστεί. και να εξακολουθεί να συνεχίζεται ο ΄΄ πόλεμος ΄΄ μέχρι σήμερα μεταξύ των οδοντιάτρων με εξάρσεις και υφέσεις κατά διάφορα χρονικά διαστήματα και παρά το γεγονός ότι ή διεθνής οδοντιατρική βιβλιογραφία έχει μετακινηθεί προς τα νεώτερα αισθητικά και ευρύτερης κατανάλωσης οδοντιατρικά υλικά ουσιαστικά αδυνατεί ακόμα να δώσει μια σαφή απάντηση στο ερώτημα.
Πόσο επικίνδυνο είναι τελικά το οδοντιατρικό αμάλγαμα για τον ασθενή ,το ιατρικό προσωπικό , το περιβάλλον ;
Τι είναι όμως το οδοντιατρικό αμάλγαμα.;
Το οδοντιατρικό αμάλγαμα είναι το κράμα του καθαρού υδραργύρου με άργυρο, κασσίτερο , χαλκό, ψευδάργυρο ή και με άλλα μέταλλα πολύτιμα ή όχι και χρησιμοποιείται στην οδοντιατρική για την πλήρωση των οδοντικών κοιλοτήτων Είναι αυτά που αποκαλούμε μαύρα σφραγίσματα . Κατ’ ουσία , το οδοντιατρικό αμάλγαμα είναι η στερεοποίηση του υγρού υδραργύρου Από υγρός που είναι στη θερμοκρασία περιβάλλοντος μετατρέπεται σε στερεός μετά από ανάμειξη διαφόρων μετάλλων . Η μελέτη της μικροδοµής των αμαλγαμάτων και οι σύγχρονοι μέθοδοι ανάλυσης έδειξαν ότι τα αμαλγάματα των συμβατικών κραµάτων αποτελούνται το 0,31 του ολικού όγκου τους από κόκκους του κράµατος των στερεών μετάλλων , διάσπαρτους µέσα σε µια συνεχή φάση υδραργύρου , που καταλαμβάνει και τον μεγαλύτερο όγκο του αμαλγάματος. Η συνεχής αυτή φάση βρέθηκε ότι έχει την κρυσταλλική δοµή της γ-φάσης του συστήματος Ag/Hg, ενδοκεντρωµένη (Murphy και Preston 1931, Fairhurst και Harcourt, 1938 Αναφέρεται στο http://www.plagouvardos.com/USERIMAGES/DentAmalg.pdf.)
Ουσιαστικά ,στερεοποιείται ο τοξικός υγρός υδράργυρος και μετατρέπεται σε βιοσυμβατό στερεό υλικό οδοντικών αποκαταστάσεων .
Παλαιά έμφραξη από αμάλγαμα
Ανασύσταση μύλης από αμάλγαμα
Κάταγμα μύλης και διαβρωμένη εξ αμαλγάματος έμφραξη
Παλαιές εμφράξεις 5ης ομάδας εξ αμαλγάματος. Τα βέλη δεικνύουν την αμαύρωση και την διάβρωση τους.
Επειδή το υλικό αυτό περιέχει τον άκρως τοξικό υδράργυρο και εξαιτίας της γενικής τάσης πού κυριαρχεί στην Ε. Ε. προκειμένου το υγρό αυτό μέταλλο να πάψει να μετέχει στην καθημερινή ζωή των ευρωπαίων πολιτών το θέμα επανεξετάστηκε. Έτσι το συμβούλιο των Ευρωπαίων Οδοντιάτρων C E D δημιούργησε μια επιτροπή μελέτης, στην οποία καταδείχθηκε ότι η κλινική έρευνα για τις αρνητικές επιπτώσεις του αμαλγάματος δεν έχει να παρουσιάσει καμιά ΄΄ τεκμηριωμένη ΄΄ μελέτη για την τοξική ή αρνητική επίπτωση στη γενική υγεία των ασθενών και του οδοντιατρικού προσωπικού. Παράλληλα όμως αναγνωρίστηκε η περιβαλλοντική διάσταση του θέματος και έγινε έκκληση στην ανάγκη για ορθή διαχείριση των απορριμμάτων που εμπεριέχουν κατάλοιπα από αυτό το υλικό, όπως και των λυμάτων που συγκεντρώνονται από τις σιελαντλίες και τις χειρουργικές αναρροφήσεις. ( ημερίδα Ο .Σ Α. 2009)
Στις ΗΠΑ η Αμερικανική Υπηρεσία Τροφίμων και Φαρμάκων (Food and Drug Administration) το 2008, τροποποίησε το περιεχόμενο της ιστοσελίδας της και αφαίρεσε τα καθησυχαστικά σχόλια αναφορικά με το αμάλγαμα. Το γεγονός αυτό προκάλεσε τη σφοδρή αντίδραση της Αμερικανικής Οδοντιατρικής Ομοσπονδίας ADA. Η FDA στην τοποθέτησή της αυτή, συστήνει σε ευαίσθητες πληθυσμιακές ομάδες, όπως οι εγκυμονούσες και τα άτομα που η κατάσταση της υγείας τους θα επιβαρύνετο από την παρουσία του υδραργύρου να επιλέγουν άλλου είδους εμφρακτικά υλικά για τις συντηρητικές αποκαταστάσεις στο στόμα τους. Πάντως η ADA τονίζει κατηγορηματικά ότι η τοποθέτηση της FDA δεν πρόκειται να επηρεάσει την πάγια θεώρηση του θέματος από τον Οδοντιατρικό κόσμο. Στις 4-7-2009 ο οδοντιατρικός σύλλογος Αθήνας Ο. Σ. Α. οργάνωσε ημερίδα με σκοπό να δοθούν οι απαραίτητες διευκρινήσεις και οδηγίες για τη χρήση του. Έγιναν πολλές και διάφορες αντιφατικές κατά τη γνώμη μας αναφορές . Κάποιες από αυτές ήταν και οι εξής.
1. Στα πειραματόζωα έχει αποδειχθεί ότι βλάπτει.
2. Ο λειχήνας του στόματος όταν εμφανίζεται σε περιοχή της στοματικής κοιλότητας και είναι κοντά σε έμφραξη από αμάλγαμα για την εμφάνιση του ευθύνεται το αμάλγαμα.
3. Τα υλικά αυτά είναι άκρως τοξικά για το περιβάλλον.
4. Με το καλό γυάλισμα των εμφράξεων αμαλγάματος απομακρύνονται τα τοξικά οξείδια που δημιουργούνται στην επιφάνεια τους .
5. Ένας οδοντίατρος έχει πεθάνει εξ αιτίας αυτού του υλικού.
6. Το επιτρεπτό όριο για αυτό το υλικό να υπάρχει στο στόμα κάποιου ασθενούς είναι οι τέσσερεις εμφράξεις.
Κλπ.
Το τελικό συμπέρασμα ήταν πως ...ναι μεν αλλά........ και πως για την Ε.Ε. η Αγγλία ήταν αυτή που έφερε αντιρρήσεις όσων αφορά την κατάργησή του γιατί θα κατέρρεε έτσι το ασφαλιστικό της σύστημα ,η Ισπανία γιατί παράγει υδράργυρο και επομένως έχει έννομο συμφέρον να διατηρείται αυτό το υλικό σε χρήση , η Γερμανία συμφώνησε με την Αγγλία κλπ. Μόνο η Ελβετία το απαγόρευσε σε εγκύους και παιδιά .
Όμως δεν δόθηκαν ουσιαστικές απαντήσεις σε εύλογα θεωρούμε ερωτήματα που δημιουργήθηκαν από αυτές τις αναφορές όπως για παράδειγμα στον άνθρωπο τι ακριβώς συμβαίνει ή μπορεί να συμβαίνει μακροπρόθεσμα ή όπως , κάθε πότε θα πρέπει να γυαλίζονται οι εμφράξεις κι αν αυτό είναι εφικτό να γίνεται συχνά, ή τι προτείνετε αν έχουμε πάνω από τέσσερις εμφράξεις αμαλγάματος στο στόμα ……..κλπ .
Απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα καθώς και πως επιστημονικά η κλασική ομοιοπαθητική οδοντιατρική προσεγγίζει αυτό το θέμα θα δοθούν στη συνέχεια αυτής της εργασίας
Μέρος 2ον
Όπως αναφέραμε στο προηγούμενο σημείωμα μας το συμβατικό οδοντιατρικό αμάλγαμα είναι το κράμα του καθαρού υδραργύρου με διάφορα άλλα βαρέα μέταλλα κυρίως αργύρου, κασσιτέρου, χαλκού , ψευδαργύρου. Αποτελεί τη στερεοποίηση του υδραργύρου σε θερμοκρασία περιβάλλοντος. Θεωρείται ειδικό κράμα . Στην ουσία όμως είναι ένα συσσωμάτωμα και μίγμα βαρέων μετάλλων. Τα κράματα γενικά είναι στερεά διαλύματα .Η λέξη αμάλγαμα προκύπτει εκ του αραβικού al magma που σημαίνει μίγμα. Διαφέρει από τις χημικές ενώσεις στο ότι .
Σαν μίγμα δεν έχει σταθερή εκατοστιαία σύσταση .
Οι λόγοι των βαρών των συστατικών του δεν είναι απλά πολλαπλάσια του αυτού αριθμού ( δεν υπακούει στο νόμο των απλών πολλαπλασίων ,νόμος Dalton - Proust ).
Οι ιδιότητες των επί μέρους συστατικών του μεταβάλλονται μετά την σύσταση του μίγματος και εξαρτώνται από την αναλογία των συστατικών τους τα οποία όμως διατηρούν τις ιδιότητές τους και μετά την ανάμιξη. (Κ.Μανωλκίδης–Κ.Μπέζας,1969) .
Στερεά στοιχεία αμαλγάματος
Ο βασικός λόγος παραγωγής κραμάτων είναι η βελτίωση της σκληρότητας, αντοχής, βάρους, αντίστασης στη διάβρωση κλπ. των καθαρών (πρωτογενών) μετάλλων. Τα στερεά μίγματα (κράματα ) δεν υπακούουν στους νόμους της χημείας. Διακρίνονται σε ομογενή και ετερογενή. Τα διακριτά συστατικά ετερογενούς μίγματος καλούνται φάσεις. Φάση είναι το ομογενές μέρος ετερογενούς μίγματος . Ο υδράργυρος σχηματίζει ιοντικές όπως και ομοιοπολικές ενώσεις .Στο οδοντιατρικό αμάλγαμα η σύνδεση του υδραργύρου με τα υπόλοιπα μέταλλα γίνεται με ιοντικό δεσμό . Ο ιοντικός ή ετεροπολικός ή ιονικός δεσμός δεν πρόκειται περί δεσμού αλλά περί εντόνου ηλεκροστατικής έλξεως . Προϋποθέτει ότι τα στοιχεία που θα ενωθούν, αρχικά να καταστούν ιόντα (Δ. Α. Γιαννακουδάκης Γ. Ε. Μανουσάκης 1970) Όμως τα στερεά στοιχεία –μέταλλα στο οδοντιατρικό αμάλγαμα διατηρούν τις ιδιότητες τους πχ. οξειδώνονται και ο υδράργυρος συνεχίζει να εκπέμπει ατμούς ιόντων υδραργύρου και μετά την αμαλγαματοποίηση του .
Αρχικά τα στερεά μέταλλα του οδοντιατρικού αμαλγάματος θερμαίνονται όλα μαζί, πάνω από τη θεοκρασία τήξης τους και στη συνέχεια το λειωμένο τήγμα χύνεται σε ειδικές μήτρες (καλούπια ). Μετά τη πλήρη απόψυξη, ξανά θερμαίνονται στους 400 όπου και παραµένει το πήγμα για 24 ώρες για να ακολουθήσει η αργή απόψυξή του και πάλι. Έτσι ομογενοποιείτε το κράμα των στερεών μετάλλων. Στην ουσία αυτό που γίνεται είναι ένα στερεό διάλυμα κυρίως του κασσιτέρου στον άργυρο, µε κρυσταλλική δοµή όµοια του αργύρου . Στη συνέχεια το προϊόν τεμαχίζεται σε τόρνο και αυτό γίνεται γιατί η ανάγκη σύνδεσης του υδραργύρου µε το κράµα των υπολοίπων μετάλλων για το σχηματισμό του αμαλγάματος, επιβάλλει τη μετατροπή του κράµατος των μετάλλων σε σφαιρικούς κόκκους. Αρχικά οι κόκκοι έχουν τη μορφή ρινισμάτων. Γίνεται η έκλυση των κόκκων με κάποιο διάλυμα οξέος και στη συνέχεια τα ρινίσματα αλέθονται μια ή και δυο φορές και το τελικό προϊόν κοσκινίζεται και διαχωρίζεται. Η κοπή του κράµατος σε µικρούς κόκκους, έχει σαν αποτέλεσμα την παραμόρφωση των κρυστάλλων, λόγω µικροτάσεων στο εσωτερικό τους και την αστάθεια σύνδεσης τους µε τον υδράργυρο. Έτσι, η κοπή του κράµατος συνοδεύεται από θέρμανση τους για μερικές ώρες, στους 100 (Gulyaev, 1978).
Στη συνέχεια µια άλλη σειρά διαδικασιών δίνει, στους κόκκους τη μορφή μικρών κόκκων.
Όμως τα τελευταία χρόνια, απόλυτα σφαιρικά κράματα δεν κυκλοφορούν στο εμπόριο. Στα κυκλοφορούντα υπάρχουν πλην των σφαιρικών κόκκων και ρινίσματα . Τα κράµατα αυτά ονομάζονται μεικτά. Επομένως υπάρχουν ρινίσματα που λόγω μορφής δεν μπορούν να συνδέονται σταθερά με τον υδράργυρο. Η σύνδεση τους είναι ασταθής ,άρα και η αποσύνδεση τους είναι σχετικά εύκολη. Η σκόνη που κατασκευάζεται µε τους τρόπους που αναφέρθηκαν προηγουμένως, κυκλοφορεί στο εμπόριο συσκευασμένη χύμα σε φιαλίδια ή σε δισκία και κάψουλες προκαθορισμένων δόσεων μαζί µε τον υδράργυρο. Ο οδοντίατρος, αναμειγνύει τη σκόνη του κράµατος µε τον υδράργυρο και έτσι παρασκευάζεται το οδοντιατρικό αμάλγαμα.
Συσκευή ανάδευσης σκόνης κράματος μετάλλων και υδραργύρου για την παρασκευή αμαλγάματος
Δοχείο υποδοχής του κράματος των μετάλλων στη συσκευή ανάδευσης
Δοχείο υποδοχής του υδραργύρου στη συσκευή ανάδευσης
Δισκία προκαθορισμένων δόσεων υδράργυρου- κράματος μετάλλων αμαλγάματος
Ο υδράργυρος
Ο υδράργυρος που χρησιμοποιείται στην οδοντιατρική είναι ο καθαρός μεταλλικός ή στοιχειακός υδράργυρος που είναι ένα βαρύ, ασημένιο –άσπρο υγρό και σε θερμοκρασία περιβάλλοντος έχει υγρή μορφή. Ο ατομικός αριθμός του είναι 80 και η ατομική μάζα του είναι 200.59 g. mol -1 Το σημείο τήξεως του είναι –38.9 και το σημείο ζέσεως 356,9. Διαθέτει υψηλή τάση ατµών και στη θερμοκρασία δωματίου, ένα σημαντικό μέρος του μετατρέπεται σε ατμούς . Σε θερμοκρασία περιβάλλοντος , γίνεται αόρατο, τοξικό, άχρωμο, αέριο.
Εικόνα (από YouTube)
Οι αόρατοι και επικίνδυνοι ατμοί υδραργύρου δημιουργούν σκιά σε φθορίζον πέτασμα, όταν αυτό φωτίζεται με υπεριώδη ακτινοβολία (ωραίο video από το YouTube) Εικόνα 9 Είναι το πυκνότερο γνωστό υγρό στοιχείο. Είναι ένα πάρα πολύ τοξικό μέταλλο για τον άνθρωπο και το περιβάλλον. Η τοξικότητα του ποικίλλει ανάλογα µε τη χηµική μορφή που βρίσκεται. Όλες όμως οι μορφές υδραργύρου είναι δηλητηριώδης. Επίσης, τα μικρόβια μπορούν να μετατρέψουν τις ανόργανες μορφές υδραργύρου σε οργανικές που μπορούν να συσσωρευτούν στον οργανισμό. Η ημιζωή του για τον οργανισμό είναι περίπου 70 ημέρες και απεκκρίνεται αργά από το σώμα κατά τη διάρκεια αρκετών μηνών. (Θ .Κουιμτζή, Κ. Σαµαρά – Κωνσταντίνου,1998).
Φιαλίδιο με υδράργυρο
Η έκθεση του οργανισμού στον υδράργυρο μπορεί να βλάψει τον εγκέφαλο, το νευρικό σύστημα, τα νεφρά, την ανάπτυξη του εμβρύου κλπ. Σαν αποτελέσματα από την επίδρασή του στον εγκέφαλο αναφέρονται η οξυθυμία, η συστολή, τα προβλήματα όρασης ή ακοής οι απότομες μεταβολές στη διάθεση, η απώλεια μνήμης, οι διανοητικές διαταραχές , η αδυναμία των μυών, κλπ. Οι υψηλές εκθέσεις στον ατμό υδραργύρου μπορούν να προκαλέσουν οξύ θωρακικό πόνο, δύσπνοια και πνευμονικό οίδημα. Τα υψηλά επίπεδα υδραργύρου στην κυκλοφορία του αίματος των αγέννητων µωρών και των μικρών παιδιών μπορούν να βλάψουν το αναπτυσσόμενο νευρικό σύστημα.
Η χρόνια δηλητηρίαση συμβαίνει όταν η έκθεση στη μόλυνση διαρκεί για μεγάλο χρονικό διάστημα και εμφανίζεται µέσω απορρόφησης μικρών ποσοτήτων Τα συμπτώματα μπορούν να εμφανιστούν εντός μιας εβδομάδας αλλά συνήθως αναπτύσσονται ύπουλα σε µία περίοδο βάθους χρόνου. Η μακροπρόθεσμη έκθεση σε ανόργανο υδράργυρο μπορεί να προκαλέσει συμπτώματα από όλα τα υποσυστήματα του οργανισμού.
Μέρος 3ον
Συνοψίζοντας θα λέγαμε τα εξής
- Το αμάλγαμα είναι συσσωμάτωμα βαρέων μετάλλων
- Τα στερεά μέταλλα αποτελούν το 0,31 % του τελικού προϊόντος. Το υπόλοιπο 0,69 % αναλογεί στον υδράργυρο.
- Η χημική σύνδεση του υδραργύρου με το κράμα των υπολοίπων μετάλλων γίνεται με ηλεκτροστατικού τύπου χημικό δεσμό ( ιοντικός ή ετεροπολικός ) .
- Απόλυτα σφαιρικά στερεά κράματα μετάλλων (σκόνη για την παρασκευή του αμαλγάματος )δεν κυκλοφορούν στο εμπόριο. Επομένως υπάρχουν ρινίσματα που λόγω μορφής δεν μπορούν να συνδέονται σταθερά με τον υδράργυρο.
Εξ αυτών το συμπέρασμα που θα μπορούσαμε να εξαγάγουμε είναι ότι το οδοντιατρικό αμάλγαμα μέσα στο στόμα μπορεί να λειτουργήσει τοξικά λόγω απελευθέρωσης κυρίως ιόντων υδραργύρου. Αυτό οφείλεται κατά κύριο λόγο στην αστάθεια σύνδεσης υδραργύρου και υπολοίπων μετάλλων . Σε βίντεο της International Academy of oral medicine & toxicology στο YouTube μπορούμε να δούμε δόντι με έμφραξη αμαλγάματος να εμφανίζει εικόνα παρόμοια με την εικόνα 9.
http://www.youtube.com/watch?v=jN5QVL4N9oU&feature=related
http://www.youtube.com/watch?v=9ylnQ-T7oiA&feature=related
Με δεδομένο ότι, η πτητικότητα του υδραργύρου και μετά την αμαλγαματοποίηση του είναι γεγονός , τίθεται το ερώτημα πως ο ομοιοπαθητικός οδοντίατρος , θα μπορούσε να προσεγγίσει επιστημονικά το θέμα και τι θα πρότεινε σαν μέτρα προστασίας τόσο για τους ασθενείς του όσο και για το προσωπικό του ιατρείου ; Κατά καιρούς γράφονται ,λέγονται και γίνονται διάφορες ΄΄ αυθαίρετες ΄΄ κατά τη γνώμη μας τοποθετήσεις στο επίμαχο αυτό θέμα από την ευρύτερη οδοντιατρική επιστημονική κοινότητα, είτε εφαρμόζει την ομοιοπαθητική είτε όχι . Δεν μπορεί να καταλήξει τελικά κατά πόσο ή όχι είναι επιβλαβής για τον οργανισμό η ποσότητα του υδραργύρου που ελευθερώνεται από το αμάλγαμα μετά την τοποθέτησή του στο στόμα . Από τη μια , πολλοί οδοντίατροι υποστηρίζουν ότι το αμάλγαμα είναι αβλαβές για τον άνθρωπο ,αλλά επιβλαβές για το περιβάλλον , κλπ. και από την άλλη , άλλοι συνάδελφοί μας , ισχυρίζονται ότι είναι επιβλαβές και μερικοί εξ αυτών προτείνουν μάλιστα και συγκεκριμένα ομοιοπαθητικά φάρμακα που θα πρέπει να πάρει ο ασθενής μετά την αφαίρεση των παλαιών εξ αμαλγάματος εμφράξεων. Σκοπός είναι να αρθούν οι βλαπτικές παρενέργειες κυρίως του υδραργύρου σε αυτούς τους ασθενείς μετά την αφαίρεση από το στόμα αυτού του υλικού. Με δεδομένη την πολυπλοκότητα του ανθρώπινου οργανισμού όπως επίσης και το γεγονός ότι δεν υπάρχουν τεκμηριωμένες μελέτες εκ μέρους της οδοντιατρικής, αν και έχει ασχοληθεί επισταμένα με το θέμα , που να επιβεβαιώνουν την άμεση τοξικότητα του ας δούμε που είναι ο μύθος και που η αλήθεια σε όλη αυτή την ιστορία .
1ον Οι περισσότεροι οδοντίατροι που χρησιμοποιούν το υλικό θα μπορούσαν να θεμελιώσουν τις απόψεις τους περί μη τοξικότητας τη στιγμή που στο συσσωμάτωμα των βαρέων αυτών μετάλλων κυριαρχούσε ο ομοιοπολικός δεσμός και όχι ο ιοντικός .
Τότε θα μπορούσαν να μιλούσαν για σταθερότητα στη δομή του τελικού προϊόντος, για αλλαγές των φυσικοχημικών ιδιοτήτων των συστατικών του κλπ. , δηλαδή για χημική ένωση , που είναι κάτι διαφορετικό σε σχέση με το στερεό μίγμα που είναι τώρα .
2ον Οι εμφράξεις αυτού του είδους δεν γίνονται μόνο γενικότερα σε σχετικά υγιείς οδοντιατρικούς ασθενείς. Αν συνέβαινε κάτι τέτοιο θα μπορούσαμε να δούμε τις μεταβολές υγείας μετά τη χρήση του υλικού και αφού προηγουμένως είχαμε μια πλήρη καταγραφή των μέχρι τότε πριν την τοποθέτηση του υλικού γενικότερων συμπτωμάτων των ασθενών. Αυτό όμως δεν έχει γίνει εφικτό μέχρι σήμερα. Δεν λαμβάνεται λεπτομερές ιατρικό ιστορικό που να αποτυπώνεται η προηγούμενη συμπτωματολογία του ασθενή μας, κάτι που θεωρούμε ότι θα έπρεπε να γίνεται. Έτσι δεν είναι εύκολο να αναγνωρίσουμε τις μεταβολές που θα προκύψουν στην υγεία του μετά τις εμφράξεις με τον τρόπο που εργάζεται παγκοσμίως ο οδοντίατρος σήμερα. Οι μεταλλικές εμφράξεις γίνονται και υπάρχουν στο στόμα σχεδόν του 90% του παγκόσμιου πληθυσμού των οδοντιατρικών ασθενών .Επομένως δεν είναι δυνατόν παθήσεις που υπάρχουν ή εμφανίζονται σε ένα βάθος χρόνου στους ασθενείς αυτούς να συσχετισθούν εύκολα με το υλικό αυτό.
3ον Το βασικό μαθηματικό εργαλείο προσέγγισης που χρησιμοποιεί η καθιερωμένη οδοντιατρική -ιατρική είναι η στατιστική Αναφέρεται στις διάφορες μελέτες…. ότι στατιστικά δεν υπάρχουν επαρκή στοιχεία που να επιβεβαιώνουν την όποια τοξικότητα του υλικού……
Η απάντηση και εδώ είναι ότι δεν θα υπάρξουν σχεδόν ποτέ τέτοια αξιόπιστα στοιχεία και αυτό γιατί οι όποιες μεταβολές που συμβαίνουν στον ανθρώπινο οργανισμό από τη χρήση του αμαλγάματος τις περισσότερες φορές μπορεί να καλύπτονται από άλλα ισχυρότερα οξεία ή χρόνια συμπτώματα αυτών των ασθενών εκτός αν πρόκειται για οξεία δηλητηρίαση από αυτό το υλικό, κάτι που δεν έχει επαληθευθεί μέχρι τώρα ,παρά μόνο σε κάποιες περιπτώσεις. Όμως όπως έχει επαληθευθεί γενικότερα, ο υδράργυρος συσσωρεύεται στον οργανισμό σταδιακά. Μόνο όταν η συσσώρευση ξεπεράσει τον ουδό αντίδρασης του οργανισμού ( πότε συμβαίνει αυτό;) , τότε τον κινητοποιεί και τότε θα αρχίσουν να εμφανίζονται σημεία και συμπτώματα τα οποία και πάλι δεν μπορούν να συσχετισθούν με τις υπάρχουσες στο στόμα του ασθενούς εμφράξεις γιατί μπορεί να είναι γενικά συμπτώματα που εμφανίζονται σε άλλα υποσυστήματα του οργανισμού , άπτονται άλλων ιατρικών ειδικοτήτων και έτσι χάνονται οι πληροφορίες.
4ον Η στατιστική είναι ένα μαθηματικό εργαλείο που μας επιτρέπει να λέμε ΄΄ ψέματα ΄΄ χωρίς να γινόμαστε ΄΄ ψεύτες ΄΄ .Δεδομένης της πολυπλοκότητας του ανθρωπίνου οργανισμού και του γεγονότος ότι η κλινική εικόνα μιας νοσολογικής οντότητας είναι το αποτέλεσμα πολλών συμπαραγόντων που αλληλεπιδρούν δεν είναι δυνατόν να προσεγγισθεί το σοβαρό αυτό θέμα με τον τρόπο που προσεγγίζεται και να κατηγορηθεί απόλυτα ότι αυτό το υλικό ευθύνεται για την όποια συμπτωματολογία . Τελικά δεν μπορεί να αποδειχθεί η τοξική του δράση με αυτή τη μεθοδολογία προσέγγισης παρ’ ότι τοξικό , δεδομένου ότι ο καθιερωμένος τρόπος είναι κατά βάση λανθασμένος .
Αντίθετα οι οδοντίατροι που αντιτίθενται στη χρήση του , μετά την αφαίρεση παλαιών εμφράξεων συστήνουν στους ασθενείς τους μερικοί εξ αυτών διάφορα ομοιοπαθητικά φάρμακα για να άρουν τις βλαπτικές του επιδράσεις από τον οργανισμό. Τα φάρμακα που συστήνουν κυρίως είναι το Mercurius solubilis , το dental amalgam (καινούργιο) ,το solidago ,το taraxacum κλπ. με σκοπό την απομάκρυνση του υδραργύρου και των άλλων μετάλλων από τον οργανισμό όπως και για τον καθαρισμό του ήπατος , των νεφρών κλπ. Η κλασική ομοιοπαθητική είναι επιστήμη καλά εδραιωμένη με αρχές και νόμους και το μεγάλο σύνολο των αξιόπιστων πειραματικών δεδομένων –πληροφοριών αποτυπώνονται σε ένα διαχρονικό ΄΄ εργαλείο ΄΄ το Συμπτωματολόγιο και που πάνω σε αυτές τις πληροφορίες θα πρέπει να στηρίζεται κατά κύριο λόγο ο οδοντίατρος για να προσεγγίσει ειδικά και γενικά την πολυπλοκότητα αυτού του προβλήματος αλλά και όλων των υπολοίπων που άπτονται προβλημάτων υγείας. Έχει σημασία η απομάκρυνση των τοξικών ουσιών από τον οργανισμό . Με ποιο τρόπο μπορεί όμως να γίνει αυτό ; Με ομοιοπαθητικά φάρμακα τουλάχιστον εξ όσων γνωρίζουμε αυτό δεν είναι εφικτό. Εξ άλλου για τον ατομικό υδράργυρο όπως και για τις διάφορες ενώσεις του αυτό γίνεται αυτόματα από τον οργανισμό ,αφού η ημιπερίοδος ζωής του είναι οι 70 μέρες . Ομοιοπαθητικά φάρμακα που να έχουν ιδιότητες απομάκρυνσης τέτοιων ειδικών τοξικών ουσιών δεν γνωρίζουμε ακόμα αν υπάρχουν. Επομένως η χορήγηση ομοιοπαθητικών φαρμάκων για τέτοιο σκοπό είναι αυθαίρετη και έρχεται σε αντίθεση με τις αρχές και θέσεις της κλασικής ομοιοπαθητικής .
Αντίθετα με τα προηγούμενα υπάρχουν ομοιοπαθητικά φάρμακα που έχουν αποδειχθεί ότι αντιμετωπίζουν τις βλαπτικές συνέπειες ( συμπτώματα ) μετά από κατάχρηση υδραργύρου στα διάφορα υποσυστήματα του οργανισμού. Οι συνέπειες αυτές όταν και αν όποτε εμφανισθούν εμφανίζονται με τη μορφή συμπτωμάτων που είναι εν πολλοίς αποτυπωμένα επίσης στο Συμπτωματολόγιο . Είναι γεγονός ότι πέρα από το όριο ανοχής του οργανισμού στο υλικό αυτό ,ο οργανισμός θα αρχίσει να δίνει συμπτώματα από διάφορα υποσυστήματα του τα οποία απαιτούν φάρμακο που στα proving έχει δώσει όμοια συμπτώματα ή έχουν θεραπευτεί από αυτό .
Μια τέτοια ποικιλία συμπτωμάτων είναι αποτυπωμένη στο Συμπτωματολόγιο, όπως και τα φάρμακα που καλούνται να τα θεραπεύσουν. Τα αποδεδειγμένα αυτά συμπτώματα μέχρι τώρα είναι 51 σε όλα τα υποσυστήματα του οργανισμού τα δε ομοιοπαθητικά φάρμακα που τα καλύπτουν είναι από 1-23. Εξ αυτών το Mercurius solubilis για παράδειγμα καλύπτει μοναδικά το σύμπτωμα…… Στόμα, Γεύση ,οσμή υδραργύρου……. Αυτό σημαίνει πως το Mercurius solubilis μπορούμε να το χρησιμοποιήσουμε σαν ομοιοπαθητικό φάρμακο μόνο όταν έχουμε αυτή την μεταλλική γεύση στο στόμα μετά από έμφραξη αμαλγάματος. Αντίθετα αν ένας ασθενής παρουσιάσει κατάθλιψη μετά από εμφράξεις αμαλγάματος χωρίς κανένα άλλο λόγο ή κάποιο μέλος από το ιατρικό προσωπικό του οδοντιατρείου που παρασκευάζει αμάλγαμα παρουσιάσει το ίδιο σύμπτωμα τότε θα μπορούσαμε να υποθέσουμε ότι η συμπτωματολογία αυτή θα μπορούσε να οφείλεται στο υλικό αυτό μιας και υπάρχει αντίστοιχη αναφορά στο Συμπτωματολόγιο και τα φάρμακα που καλύπτουν αυτή τη συμπτωματολογία είναι το Aur-mur, Aur., Hep., Nitr-acid, Staph.
Επομένως ο ομοιοπαθητικός οδοντίατρος αλλά και ο ομοιοπαθητικός γιατρός θα πρέπει όταν παίρνουν ιστορικό να ερωτούν τον ασθενή τους αν αυτός έχει στο στόμα του εμφράξεις αμαλγάματος . Αν το φάρμακο που απαιτείται γενικότερα είναι αποτυπωμένο και στις ρουμπρίκες που αναφέρονται στις Συνέπειες μετά από κατάχρηση υδραργύρου τότε είναι βέβαιον ότι τα αμαλγάματα αυτά λειτουργούν τοξικά για τον ασθενή . Αν δε η παθολογία άρχισε μετά την τοποθέτηση τους τότε είναι μαθηματικά βέβαιο ότι αυτά ευθύνονται για αυτήν . Η αφαίρεση των παλαιών εμφράξεων γίνεται με ειδικό τρόπο(απομόνωση του δοντιού με ειδικό απομονωτήρα ,κλπ) . Μετά την αφαίρεση κανένα ομοιοπαθητικό φάρμακο δεν θα πρέπει να παίρνουν οι ασθενείς ,εκτός αν υπάρχουν γενικότερα συμπτώματα που να δικαιολογούν τη λήψη του. Πρέπει να έχουμε κατά νουν ότι τα ομοιοπαθητικά φάρμακα θα πρέπει να χορηγούνται με σεβασμό και προσοχή γιατί είναι ιάματα και όχι καραμέλες .
Επίσης θεωρούμε ότι τόσο η ιατρική όσο και η οδοντιατρική έρευνα θα πρέπει να αλλάξει προσανατολισμό στην προσέγγιση τέτοιων δυσεπίλυτων προβλημάτων . Ένα σύμπτωμα ή και ακόμα περισσότερο μια πάθηση είναι δεδομένο ότι είναι αποτέλεσμα πολλών συμπαραγόντων που αλληλεπιδρούν .Επομένως η προσέγγιση της αλήθειας απαιτεί άλλα ΄΄ εργαλεία ΄΄ και κυρίως άλλο τρόπο σκέψης .
Καλλιαντάς Δημήτρης
